Działania pedagogiki ulicy adresowane są główne do dzieci i młodzieży z grup podwyższonego ryzyka, które:
* spędzają większość czasu wolnego w przestrzeni miejskiej (m.in. ulica, podwórko, park) bez należytej opieki dorosłych;
* nie korzystają z oferty adresowanych do nich świetlic, ognisk, klubów młodzieżowych.

Głównym założeniem działań pedagogów ulicy jest podejmowanie bezpośredniej pracy z dzieckiem w „jego środowisku życia”, organizowanie zajęć animacyjnych, profilaktycznych, wychowawczych i edukacyjnych, by pobudzić i zachęcić je do konstruktywnego działania oraz alternatywnego do „bycia na ulicy” spędzania czasu wolnego.

Pedagog ulicy nawiązuje kontakt z dziećmi, utrzymanie go dzięki regularnym spotkaniom, a w konsekwencji zdobywa ich zaufanie, stając się „znaczącym dorosłym”.

Pedagog ulicy stosuje niekonwencjonalne metody, umożliwiające dzieciom doświadczanie różnych sytuacji społecznych. Dzieci uczą się nowych pozytywnych zachowań, odkrywają swoje zdolności, zainteresowania, podnoszą samoocenę, kształtują umiejętność krytycznego myślenia i wartościowania, a tym samym zaczynają wierzyć w możliwość konstruktywnego realizowania się.

Podstawową formą pracy z utworzoną i zintegrowaną grupą są „projekty dziecięce” –proponowane i realizowane przez uczestników zajęć. Efektywność i końcowy sukces podnosi włączanie do projektów specjalistów z różnych dziedzin – artystów, muzyków, fotografów, trenerów, sportowców. Działania pedagogiki ulicy realizowane są w środowisku lokalnym oraz poza nim (w miejscach, w których dziecko do tej pory nie miało dostępu), dlatego też pedagog ulicy nawiązuje współpracę z instytucjami lokalnego systemu wsparcia oraz wybranymi partnerami w mieście.

Do zadań pedagogów ulicy należy również udzielanie dzieciom pomocy i wsparcia w rozwiązywaniu doraźnych trudności szkolnych, rodzinnych, socjalnych bądź emocjonalnych.

Pedagodzy pracują z małymi grupami (kilku i kilkunastoosobowymi), co pozwala realnie wpływać na wychowanków zagrożonych wykluczeniem edukacyjnym i społecznym.